Coryllus Gabriel Maciejewski

Po demaskacji, która się dokonuje na naszych oczach, wiecie dokładnie o jaką demaskację mi chodzi, musimy postawić sobie dziś kilka pytań i odpowiedzieć na nie w sposób jak najbardziej uczciwy. Zaczniemy od kwestii z mojego punktu widzenia najważniejszych, choć wielu czytelnikom wydadzą się one mało istotne. Jest dokładnie na odwrót, co zawsze podkreślam. Oto sprawa Wojciecha Sumlińskiego, którego zakazane i tępione przez siepaczy Bronisława Komorowskiego książki, można było kupować w Biedronce, Żabce i Empiku, wskazuje nam jasno, że pomysł dystrybucji druków zwartych przez dyskonty nie jest przypadkowy. Nie jest to też gest rozpaczy wydawców, którzy nie radzą sobie z empikiem, bo już – także dzięki tej sprawie – domyślić się możemy są w empiku są równi i równiejsi. Podejrzewam, że Wojciech Sumliński i jego poprzedni wydawcy ani razu nie zanotowali opóźnienia w zapłacie za swoje książki. Nie to co inni, mniej kontrowersyjni i nie zwalczający tak zajadle systemu autorzy. Ci musieli i dalej muszą czekać na swoje pieniądze.

Z Biedronką i Żabką pewnie jest podobnie. Niektórzy czekają, a inni nie. Pomysł, by wrzucić książki do dyskontów jest pomysłem propagandowym. Wobec bowiem faktów politycznych i propagandowych, czyli przesunięcia się ośrodka władzy z PO do PiS ludzie macerujący nasze mózgi musieli podjąć jakąś decyzję. Myślę, że o tym iż PiS wygra wybory wiadomo było już od przenosin Tuska do Brukseli. Książki trafiły na Biedronki i Lidla jakieś pół roku wcześniej. Początkowo były to książki autorów gazowni i wydawnictwa Czarne. Potem zaś przysypano je „naszymi”. Wszystkie demaskacje Zychowicza, wszystkie piękne, powstańcze dziewczyny i cała ta magma emocji w postaci zadrukowanych kartek znalazła się w Lidlu i Biedronce. I myśmy się z tego śmiali. Niesłusznie. Oni już wtedy zajmowali pozycję. I dziś te kosze w dyskontach to jest coś, o co pewnie walczyć będą jak lwy. Wiadomo bowiem, że telewizja już nie dla nich, gazowni nikt do ręki nie weźmie i czeka ją los Trybuny, a książka to książka. To jest, jak zawsze powtarzam, medium intymne, ono trafia bezpośrednio do serca.

Wracajmy jednak do Sumlińskiego. Każdy kto próbował coś sprzedawać na masową skalę wie, jak trudno jest trafić ze swoim towarem do sieci. Dla małego producenta to jest w zasadzie niemożliwe, do wykonania, a nawet jeśli tam trafi to pieniędzy za swój towar nie ogląda bardzo długo. Pomijam już fakt, że może też produkować na kredyt zaciągnięty w tym banku, który kredytuje również dyskont, gdzie on usiłuje wstawić swoje produkty. Książki zaś Sumlińskiego, najbardziej niebezpieczne książki w Polsce leżały sobie przy kasach dyskontów i cieszyły oko ludzi nie mających pojęcia o edytorstwie.

Teraz słów kilka o zawartości. Demaskacja książek Sumlińskiego unieważnia na długi i nieprzewidywalny czas, wysiłki wielu autorów, którzy starają się pisać naprawdę, autorów, którzy bez przerwy myślą o pisaniu, czytają innych autorów i zastanawiają się nad tym co może zrobić na czytelniku na tyle duże wrażenie, by zechciał on zagłosować na nich swoim portfelem. Ci ludzie, dzięki Sumlińskiemu i jego patronom są dziś na pozycji przegranej i mogą zapomnieć o sukcesie. Oto przed nami machina, która przemieliła na drobne kawałki wszystko – świętości, ludzkie emocje, oczekiwania, konwencje literackie, nawet wspomnienia. Wszystko zaś w imię niezbyt wyszukanego politycznego celu, jakim była ochrona Bronisława Komorowskiego przed ewentualną odpowiedzialnością karną, za postępki przykryte bełkotem podpisanym nazwiskiem pana Wojtka. Postępki, których natury nie znamy i pewnie nigdy nie poznamy, ale dla nas tutaj i tak nie miałyby one znaczenia. To są rzeczy ważne dla ludzi, którzy wierzą, że jeden dziennikarz śledczy, bez zaplecza, obarczony liczną rodziną może rzucić wyzwanie prezydentowi, za którym stoi aparat państwa i zrobić to wszystko jedynie z umiłowania dla prawdy. To są rzeczy ważne dla ludzi sformatowanych przez system, bo tacy właśnie reagują na bodźce wysyłane przez Sumlińskiego, i nikt więcej. To im się zdaje, że istnieją proste prawdy, które dawno temu głosił wychowawca młodzieży Henryk Krzeczkowski, a dziś powtarza je za nim ten biedny Sumliński, o którym eska pisze, że ma potwornie niską samoocenę i jednocześnie wielkie ambicje. Nie wiem gdzie eska kończyła psychologię, ale pewnie też na Uksfordzie jak sam Sumliński. Niska samoocena i ambicje nie idą bowiem zazwyczaj w parze. Niska samoocena i projekcje, niska samoocena i frustracje, tak może być, ale z ambicjami jest na odwrót. One są produktem zawyżonej samooceny.

Musimy stanąć w prawdzie i powtórzyć sobie teraz wyraźnie to, co już wielokrotnie wyglądało zza tekstów publikowanych na naszym blogu. Nie ma żadnych pisarzy. Są tylko propagandyści. Jeśli ktoś chce być pisarzem wpada w pułapkę. Tak jak ja na przykład. Pułapka ta jest założona bardzo sprytnie, ponieważ o pisarzach uczą nas w szkole podstawowej, średniej, a niektórych nawet na studiach. Księgarnie pełne są druków napisanych przez ludzi zwanych pisarzami. Biblioteki są pełne opracowań dotyczących twórczości wybitnych autorów, na studiach zaś zmusza się biednych studentów do czytania tego wszystkiego i jeszcze stawia im się pały na egzaminach. To jest oszustwo. Ludzie zajmujący się pisaniem czynili to, po większej części na zlecenie, a istotą ich pracy było odpowiednie sformatowanie umysłów. Nic więcej. Całe to gadanie o jakości, które ja tu czasem uprawiam, miało sens całkiem drugoplanowy i kokieteryjny, i było ważne tylko przez dwa stulecia, w czasie kiedy tworzyły się europejskie imperia. Tam, w salonach bogatych żydówek, tworzyła się krytyka literacka, która zdechła szybciutko, gdzieś przez I wojną światową, by ustąpić miejsca chamskiej ideologicznej i obyczajowej propagandzie. Ta zaś pozostała z nami do dziś.

I teraz trzeba się zastanowić poważnie, co dalej. Bo przecież po tych konstatacjach, nie można już serio traktować tego wszystkiego co jest w ofercie księgarskiej. Przejdźmy jednak najpierw do dygresji. Oto prawdziwi pisarze, tacy co potrafili kłamać z wdziękiem i starali się, by te ich produkcje miały choć pozór autentyczności, pojawiali się wyłącznie w sytuacji kiedy społeczeństwo czyli czytelnicy znajdowali się w poważnej opresji. Myślę, że sytuacja ta może być stymulowana, to znaczy, można tę – konieczną z politycznego względu opresję – łagodzić poprzez propagandę literacką. Stąd tyle dobrych i popularnych książek o wojnie pisanych w USA, książek prawdziwych w przeciwieństwie do oficjalnej propagandy rosyjskiej, produkowanej w analogicznych momentach dziejowych. Myślę, że państwo opresyjne miało pełną kontrolę nad literaturą, pierwszego, drugiego i trzeciego obiegu, bo wszystkie te książki były aparatowi potrzebne, by normalnie i spokojnie sprawować władzę.

Nie inaczej jest dziś i o tym nam mówi Wojciech Sumliński. Ponieważ jednak nie będzie wojny, a więc nie ma potrzeby rozwarstwiać naprawdę literatury na jawną, półtajną i tajną, można się jedynie – w warstwie promocyjnej – pobawić wypracowanymi wcześniej konwencjami. Widzieliśmy to nie raz. Plakaty z produkcją Kukiza (płyta to też książka, sprzedaje emocje) ponalepiane na dworcach, a na nich napis „zakazane”. Książka Sumlińskiego wykładana przy kasie w Żabce, itp., itd. Ludzie są tak sformatowani, że odczytują ten kod i reagują jak psy Pawłowa na dzwonek. I za nic na świecie nie da im się wytłumaczyć, że jedzenie które im niosą jest zatrute.

Cóż więc robić z tymi naszymi książkami? Myślę, że jesteśmy tu wszyscy na straconej pozycji. Nie możemy jednak przestać, bo co niby mielibyśmy robić? Pozostaje więc nam udawać, że cała ta literatura, te wszystkie demaskacje i dążenia do prawdy mają znaczenia i czynić to nadal, bez nadziei na jakikolwiek sukces. O sukcesie możemy zapomnieć. Toyah przez lata całe występował w obronie PiS i Kaczyńskiego, podczas gdy wszyscy obecni dziś na szczytach ludzie spieprzali od prezesa świńskim truchtem. I co? Nikt mu nigdy nawet nie zaproponował spotkania autorskiego w Katowicach, gdzie mieszka. I nikt mu tego nigdy nie zaproponuje. Dlaczego? Bo on, podobnie ja ja, jest poza formatem. Póki co skończyliśmy z formatem a la gazownia, który schodzi ze sceny pokonany i wszyscy rzucają weń zgniłymi jajkami. Co rzecz jasna słusznie się należy realizatorom tej konwencji. Na scenę zaś wchodzi format nie mniej fałszywy i nie mniej skażony propagandą, tyle, że o wiele przy tym mniej skuteczny. A to przez fakt, że swoją misje chce kierować na zewnątrz, gdzie nie ma ani przygotowanych odbiorców, ani dystrybucji. Jego twórcy upojeni sukcesem politycznym nie rozumieją pewnie o czym tu piszę, bo też i nie muszą za bardzo, będą przez najbliższe lata żyć z budżetów państwowych. Potem zaś, przy kolejnym przesunięciu ośrodka władzy gdzieś na lewo, jeszcze bardziej na prawo czy do centrum, dostaną kopa w tyłek i wylecą. Na scenę zaś znów wrócą znani, gazowniani mistrzowie, prowadzeni przez Stefana Chwina. Kogoś tam w międzyczasie dokooptują, jakiegoś analfabetę albo wariata-dyslektyka. W końcu, żeby być pisarzem, nie trzeba umieć pisać. Dowodów na to jest wszędzie pełno. Sumliński jest tylko jednym z nich.

Tak więc przygotujcie się wszyscy na to, że mniej będzie już tutaj gawędziarstwa dotyczącego konwencji i sukcesu. Coś jednak będziemy robić. Ja bardzo liczę na targi w Bytomiu, które organizuje Valser, bo niezależna dystrybucja to klucz do sukcesu, zanim wojsko, „nasi”, albo gazownia nam te targi ukradną i zamienią w jakiś objazdowy cyrk, trochę powalczymy.

Gabriel Maciejewski

Zapraszam na stronę www.coryllus.pl, do sklepu FOTO MAG, do księgarni Przy Agorze i do księgarni Tarabuk

Miałem dziś napisać tekst o tym, że nasze państwo jest pośrednikiem na rynku antykwarycznym, ale temat ten musi poczekać.

Oto bowiem zajrzałem na twitter, a tam, z samego rana pojawiło się kilka wpisów zawierających słowa klucze. Dwa razy pojawiło się słowo „inteligencki” a raz słowo „byt”. Oba te wyrazy odnosiły się do dziennikarzy. Dla kogoś, kto nie śledzi tak uważnie mediów i wyskoków obsługi tam zatrudnionej to może nic nie znaczyć, dla mnie jednak znaczy. Oto przed naszymi oczami rozpoczyna się wielki festiwal aspiracji, który jak zwykle zakończy się katastrofą. Piszę – jak zwykle – bo to jest tam pewne jak wschody i zachody słońca.

Wróćmy jednak do naszych wyrazów-kluczy. Słowo inteligencki pojawiło się w felietonie Kłopotowskiego zalinkowanym przez Joannę Lichocką. Kłopotowski napisał, że wyrzuceni z telewizora „nasi” przeszli do konspiracji i stworzyli drugi obieg informacji. To jest kłamstwo tak horrendalne i podłość tak wielka, że szkoda w ogóle gadać. Przypomnijmy jeszcze raz początki blogosfery. Oto w sieci, wzorując się na Stanisławie Michalkiewiczu pojawiły się różne oferty rozmijające się z treścią tego co podawały media. I to się szalenie podobało. Z tych dawnych, wielkich i czytanych, a reprezentujących prawicę blogerów przypomnę tylko Adama Haribu. Kto wie, co się dziś z nim dzieje? Była też oczywiście Kataryna, która okazała się po prostu, moderatorką planu, który doprowadził do powstania blogosfery zinstytucjonalizowanej. Nie wiem jak w szczegółach to przebiegało, ale chyba w ten sposób, że „nasi” usunięci z telewizji znaleźli przytulisko najpierw w salonie24 gdzie produkowali się tak na pół gwizdka, a potem w tych wszystkich prawicowych gazetach, na które nagle znalazły się pieniądze. Ja przypominam, że to za rządów PO powstały „Uważam Rze”, „Do rzeczy” i „W sieci”. To ostatnie pismo wręcz deklarowało na samym początku, że wyrasta wprost z blogosfery. Kiedy więc Kłopotowski pisze, że „nasi” stworzyli drugi obieg to kłamie, bo ten drugi obieg został dla nich przygotowany, po to, żeby mogli weń łagodnie opaść i żeby im się nie stała krzywda. W blogosferze byli też oczywiście prawdziwi blogerzy, którzy od samego początku przeszkadzali „naszym”. To było widać, słychać i czuć. Nie taki był, kurde plan, żeby jakieś nołnejmy, spierały się z Warzechą jak równy z równym. Inaczej to miało wyglądać. No, ale stało się tak, jak się stało. I kiedy Kłopotowski dziś pisze o tym drugim obiegu, a linkuje to posłanka Lichocka, to dla mnie jest to czytelny komunikat, że oni będą próbowali unieważnić blogosferę. Jeszcze nie wiadomo jak to zrobią, ale próbować będą na pewno. Murzyn zrobił swoje, murzyn może odejść. Powtórzę to jeszcze raz – dziennikarze „nasi” i „nienasi”, obojętnie ile jadu na siebie wyleją, zawsze będą grali do tej samej bramki. I wyklinanie tych „nienaszych” przez Lichocką z mównicy sejmowej niczego tu nie zmienia.

W tekście Kłopotowskiego zalinkowany jest inny tekst, który redaktor Kłopotowski określa mianem analizy. Dokonał jej bloger Bernard, który nie jest żadnym blogerem, a jedynie implantem wstawionym w blogosferę przez pracowników mediów. Ta analiza polega na tym, by udowodnić, że program Pospieszlaskiego jest bardziej inteligencki niż program Lisa. Kłopotowski sugeruje ponadto, że to ze względu na jakość Pospieszalski nie został przez Dworaka zdjęty z anteny. To jest coś tak horrendalnego, że strach. Jakość jest ostatnią wartością rozważaną przy decyzjach kadrowych. Myślę nawet, że to słowo nie przechodzi nikomu z tych telewizyjnych gangsterów przez gardło. Nie wiem dlaczego Pospieszalski został, a nawet więcej – ja tego wiedzieć nie chcę. Tekst Kłopotowskiego, napisany z tym kombatanckim zaśpiewem, jest zapowiedzią tego co przyniesie przyszłość. Do tej pory mieliśmy biedę, czyli tego całego Lisa i jego chamstwo, a teraz będziemy mieli biedę z nędzą, czyli chamstwo Warzechy plus cały wachlarz aspiracji do „inteligenckości”. Na długo, a być może na zawsze, unieważni ta metoda wiele obszarów zawierających cenne i ważne dla nas wszystkich treści.

Dlaczego ja im nie chcę dać szansy? To proste. Byłem dwa razy w Instytucie Sobieskiego, który nazywany bywa intelektualnym zapleczem PiS. Jedyny dźwięk jaki tam było słychać to ten wydawany przez czajnik z gotującą się wodą. Nie było tam nikogo, poza panią w sekretariacie, jedynie na ścianach wisiały portrety zasłużonych pracowników Instytutu, pod nimi zaś wymienione były ich osiągnięcia. Niestety formuły te nie dają się przetłumaczyć na ludzki język, nie mogę ich więc zacytować. Pomyślałem sobie wczoraj, w kontekście tego co się dzieje teraz u nas, czyli tych targów organizowanych przez valsera w Bytomiu i działalności naszego wydawnictwa, pomyślałem, co by to było, gdybyśmy my z valserem mieli budżet równy połowie tego co ma ten instytut. Zrobilibyśmy cykliczne targi książki w największych miastach, połączone z festiwalem teatralnym, do tego pokazy grup rekonstrukcyjnych i prelekcje różnych ważnych osób, także tych z Instytutu Sobieskiego. I tak przez całe rządy PO, a wszystko transmitowane na YT. Pewnie mielibyśmy jeszcze inne pomysły, ale trudno o nich teraz, na sucho coś mówić. Tam zaś nie wydarzyło się nic poza tym, że Zybertowicz Andrzej wymyślił sobie kołczing patriotyczny, wyśmiany zgodnym chórem przez wszystkich blogerów. I właśnie profesora Zybertowicza dotyczyło słowo „inteligencki” użyte dziś na twitterze po raz drugi. Oto Zybertowicz powiedział z rana w radio, że w Europie może być niebezpiecznie i dlatego PiS będzie dążył do konsolidacji władzy. Na to jeden z komentatorów napisał, że ta wypowiedź jest nieinteligencka. I tu się trzeba zgodzić z komentatorem. Jeśli z rana, 2 stycznia, Zybertowicz zaczyna straszyć Polaków wojną z Niemcami, a do tego dokłada się Zdzisław Krasnodębski, pisząc, że Niemcy zagrażają Europie, to jest to ze wszech miar antyinteligenckie. Jeśli ktoś chce odstręczyć Polaków od PiS powinien bez przerwy mówić o możliwości destabilizacji sytuacji w Europie, nie ważne czy z Niemcami czy z Rosją w roli głównej. A na dodatek powinien jeszcze jak Krasnodębski wykładać na uniwersytecie w Bremie czyli pobierać od Niemców pensję. Jeśli do straszenia wojną dodamy jeszcze „konsolidację władzy” to Rysiek Petru popłynie na tym jak na desce surfingowej przez wszystkie polityczno-medialne atole….Niech żyje kołczing patriotyczny.

Popatrzmy teraz jaki zwód wykonuje w związku ze zbliżającymi się przetasowaniami w mediach, ekipa, która katowała nas swoimi twarzami przez lat osiem. Oto z samego rana ukazuje się tam materiał o dziennikarzu-poecie – Konradzie Krakowiaku, który – ku zaskoczeniu swoich kolegów, chamów i prowokatorów, wydał tomik poezji, a w nim zastanawia się nad najważniejszymi dla człowieka sprawami, dotyczącymi bytu. Słucha też wiatru i potrafi spojrzeć na nas z perspektywy prehistorii. Tomik nazywa się „Lewa strona bytu”. Sam zaś Krakowiak, prezentuje się jak zasłużony w walce z reakcyjnym podziemiem milicjant, który po pracy próbuje opisać swoje życie. Promotorką Krakowiaka jest nie byle kto, bo sama Joanna Szczepkowska, która zakończyła komunizm w Polsce, a teraz pewnie zakończy tam epokę poetyckiej wrażliwości i otworzy ściek, w który raźno wskoczą „nasi” z okrzykiem – huzia na Józia.
Ja zostawiam Wam link do tego poetycznego programu, bo to jest horrendum, którego nie przeskoczy nawet Kłopotowski ze swoim kombatanckim murmurando. To jest coś, z czym zmierzyć musiałby się sam Igor Newerly, kanciarz stulecia, któremu – gdy miał 10 lat – wymknął się wierszyk i poparzył duszę….tak to ujął…naprawdę. No więc Konrad z TVP1 musi się dużo jeszcze uczyć, by dorównać panu Igorowi. Popatrzcie jednak jak się stara

http://www.tvp.info/23422405/to-poezja-o-tym-co-w-zyciu-najwazniejsze-literatura-wysoka-dziennikarza-tvp-info

Mamy więc z jednej strony podżegaczy wojennych, którzy chcą swoją powagą wobec zagrożeń kokietować ludzi i tak już ciężko wystraszonych przez media, a z drugiej spryciarzy, którzy uciekają w konwencję „skąd ta wrażliwość”, by zaraz walnąć tamtych znienacka, trzymanym za plecami młotkiem. Patrzmy na to wszystko uważnie i nie dajmy się zwieść pozorom.

Zapraszam na stronę www.coryllus.pl